W 1931 roku w Skoczowie na Zabawie rozpoczęto budowę stadionu sportowego, z którego miasto mogło być naprawdę dumne: był to największy taki kompleks na Śląsku Cieszyńskim. W 1939 roku na płycie boiska hitlerowcy gromadzili jeńców polskich, wysyłanych następnie do obozów przejściowych w Cieszynie i Katowicach. Stadion na Zabawie zatętnił ponownie życiem dopiero wiosną 1940, kiedy Niemcy zorganizowali rozgrywki piłki nożnej, starając się przy tym, aby kwestie narodowościowe nie miały między grającymi znaczenia. Taką sytuację zastała faszystowska kompania królewskiej piechoty górskiej, Fanteria 4, kiedy przyjechała do Skoczowa jesienią 1940 roku. Mieszkańcy miasta zapamiętali ich jako eleganckich mężczyzn. „Itajlańcy” cieszyli się powodzeniem u skoczowskich dziewcząt, co oczywiście budziło zazdrość żołnierzy z Wehrmachtu.

Historia wojennego romansu z wrogiem stała się punktem wyjścia dla sztuki „Ciało Bambina”. Tytuł nawiązuje do zalotnego włoskiego powitania, które przez trzy lata rozbrzmiewało na ulicach Skoczowa, wyzwalając tajemniczą energię i nadzieję na lepsze czasy. Ten muzyczny spektakl z wojną w tle opowiada przede wszystkim o sytuacji kobiet i o podejmowanych przez nich próbach przełamywania stereotypów i przekroczenia tradycji. „Ciało Bambina” to opowieść o poszukiwaniu sensu w okrutnych czasach, ale także o tym, jak mity, w których jesteśmy wychowywani, mogą stanąć na drodze do odkrycia naszego przeznaczenia. Jak to mówią bohaterki spektaklu: „Jeżeli żyje się raz, to czemu tak beznadziejnie?”

„Ciało Bambina” to kompilacja kilku prawdziwych historii i kilku fantazji, pokazująca fragmenty większego obrazu, historii Skoczowa. To ulotne chwile, oglądane przez lupę. Świat oferuje wiele sytuacji, w których jest się jedną lub jednym z wielu i w których żyje się nie tak, jak się chce. Choć bohaterowie dramatu to figury uwięzione w pewnym czasie, to ich pragnienia pozostają uniwersalne: zachować siebie, żyć jakoś inaczej… To ludzie fantazjujący o przyszłości, wolnej miłości, swoim ciele w innym wymiarze. „Boję się, że jestem z tym sama jedna na całym świecie, który naprawdę nie wiem, czy jest aż tak wielki, czy jednak tylko trochę większy od Skoczowa”.